Dag 36

Totale afstand: 2704
Dagafstand: 83 km
Aankomst: Alcaraz
Km to go: 583 km

Gisterenavond hebben we besloten dat we onze slaapplekken gaan plannen in meer levendige dorpjes. Het is zoveel leuker als je 's middags aankomt in een dorpje waar van alles te doen is! Net als hier in Barrax. Er was hier werkelijk niets te doen.
Dat  hebben we de afgelopen weken natuurlijk veel vaker meegemaakt. Maar in die tijd waren we zelf vaak kapot als we aankwamen. Er was toen maar een paar dingen belangrijk en dat was een bed, douche en eten! Nu we niet meer van die lange afstanden maken en we vooral vlakker rijden. Zijn we minder moe als we aankomen. Onze kamer was goed, maar het eten was niet veel. We hadden op warme groente gevraagd. Loes heeft ons hiervoor de Spaanse vertaling gegeven en in Cuenca hadden ze daar ook een benaming voor. Dus wij vrage dit aan de hostaleigenaar. Had ie dit niet. Kregen we een stuk droog varkensvlees, wat ik eigenlijk nooit eet met wat friet en sla. Zien we een half uur later dat een andere tafel een bord met warme sperziebonen  geserveerd krijgt. Het zal wel aan ons liggen. 

En daar zijn we vandaag al mee begonnen. Gisterenavond heeft Frank allemaal reisverslagen zitten lezen. We hadden gepland om Robledo te blijven slapen. Maar dat is schijnbaar ook zo'n slaperig dorpje. Nu hebben we besloten iets verder door te fietsen naar Alcaraz. Komt goed uit, want dan hebben we morgen wat minder kilometers. Morgen hebben we onze laatste echte klimdag!

Vanmorgen zijn we weer om half  9 vertrokken. We wilden graag op tijd in Alcaraz aankomen.  De eerste 10 km fietsen we weer via het kanaal en daarna 15 km op een drukkere weg. 

Om 10 u hadden we onze een koffie stop in Balzote (25 km).  Vanaf nu zouden we gaan fietsen op een voormalige spoorlijn. De Via Verde ook wel de Ruta de Don Quichot genoemd. Na vijf km (30 km ) vonden we het onverharde fietspad. Overal lagen er grote rotsblokken op de weg die naar beneden gevallen waren. Maar op zich was het, ondanks het verharde zandpad, wel leuk. Na een aantal km stond er een groot hekwerk midden op de weg.  We konden er niet door. Wij op zo'n smal mountainbike pad de weg vervolgen. Onderweg kwamen we al mountainbikers tegen. Op enig moment moesten we over zo'n smal pad laveren tussen de bomen met onze bepakte fietsen. En aan de rechterkant van ons zo'n greppel. Ik zeg tegen Frank, ik ga hier niet mee door. Ik ben avontuurlijk ingesteld, maar ik heb geen zin om m'n nek te breken!
Weet je, die gravelpaden door de natuur is leuk. Maar soms is een gewone asfaltweg met auto's door de natuur een goed alternatief. Dus wij vervolgden onze weg op een schitterende geasfalteerde weg! Het was een hele mooie route, ging de Via Verte door tunnels, zo laveerde onze weg om de bergen heen.

We moesten vandaag  geleidelijk vanuit Rabbax 700 mtr naar Robledo 1000 mtr stijgen.

In El Jardin (47 km) hebben we even wat gedronken in een wegrestaurant. Daar werden we aangesproken door een Nederlander die al 11 jaar in Sevilla woonde. Wij denken dat ie een medisch specialist was, want hij praatte zo bekakt Nederlands. Hij adviseerde ons naar Ubeda te gaan. Dat moest zo'n mooie stadje zijn. Dat overwegen we ook om te doen!! Vraagt ie uiteindelijk met zo'n bekakt accentje. Hebben jullie al een foto gemaakt van jullie fietsen. Maar ik verstond hem niet, dus ik zeg zo van, wat hebben wij gedaan! Zegt ie weer een foto gemaakt. Verstond ik hem toch weer niet!!  Terwijl ik dit aan het schrijven ben lig ik hier te lachen. Uiteindelijk zegt Frank tegen mij. Jet hij vraagt of we al een foto hebben van de fietsen... Ik zeg natuurlijk 

We hadden gelezen dat de Via Verde vanaf El Jardin verhard zou zijn tot aan Alcaraz. Dus wij gekeken waar we de oude spoorlijn weer konden oppikken. Na wat geïmproviseerd te hebben reden we vanaf 51 km weer op het pad. 

En het is goed dat we deze beslissing genomen hebben. Het is hier echt schitterend. We hebben wel de hele weg "vals plat" moeten klimmen! Rond een uur of 1 zijn we nog een keer gestopt. Frank had een hongerklopje. We hebben ons dekentje weer uitgelegd op de rotsen. Lekker cappuccino gezet en wat repen gegeten.

Op 62 Km kwamen we langs het dorpje Robledo. Daar zou het hoogste punt van vandaag liggen.  Dat duurde echter iets langer. Maar uiteindelijk begon de geleidelijke afdaling. En wat voor een!! 
Dit was weer echt zo'n cadeautje.  Het was zo'n ontzettende mooie afdaling die wij maakten op dat spoorlijntje!! Waar we overal zijn geweest geen idee. Wij zijn helemaal van onze route afgeweken. Op een verhard zandpad zijn we glooiend afgedaald naar Alcaraz.

Toen dit pad stopte bleek dat we nog 3 km van Alcaraz afzaten! Wij eerst naar het dorpje gereden, op zoek naar een of andere Casa. Frank had gisterenavond iets leuks op internet gezien, dus daar wilden we naar toe. Bij navraag lag de Casa buiten het centrum en moesten we terugrijden. Komen we uiteindelijk bij die Casa aan. Bleek het helemaal niets te zijn. Foto's kunnen soms zo bedriegen. Dus wij weer terug naar het dorp. Moesten we een steile helling op om in het centrum te komen. Wij onze laatste energie gebruikt om op de Plaza Mayor te komen. En ja hoor daar lag een hostal waar we konden slapen . Wij vlug douchen, want dan konden we nog warm eten! 
We hebben hier toch een partij zitten eten. Wat we hebben gegeten weten we niet. We hebben om de specialiteit van de kok gevraagd.  Maar we hebben alles opgevreten, want we hadden zo'n honger!! Dat is zo grappig, dan kom je aan in zo 'n hostal en dan heb je zo'n mega honger en dan eet je alles wat je voorgeschoteld krijgt!

Ongelofelijk om te zeggen, maar we hadden vandaag beiden meer last van onze billen dan anders! Je zou toch zeggen dat die billen er wel aan gewend zijn na al die kilometers.
Ook merken we beiden dat het warme weer ook zijn weerslag heeft op onze energie. En niet te vergeten de voornamelijk westenwind waar we al dagen "last" van hebben eist z'n tol. Het is een combinatie van factoren! We hadden er meer dan genoeg aan vandaag, vooral frank had z'n dag niet, Op naar morgen naar de klim.

Adios 

Ps: we hebben beneden 2 fietsen zien staan van schijnbaar Nederlanders. Misschien gaan we die vanavond nog wel ontmoeten!